Wie van jullie is continu vermoeid? Alle handen omhoog. Wie van jullie maakt zich dagelijks zorgen? Bijna alle handen omhoog. Wie van jullie heeft het gevoel klem te zitten? Bijna alle handen omhoog. Wie van jullie is regelmatig somber? Alle handen omhoog…….
We zaten in het Grand Café van Hogeschool Van Hall Larensteijn. In samenwerking met studentenverenigingen en Hogescholen van Leeuwarden organiseerden we het eerste studenten Burn-out Bloei café. Uit publicaties wisten we dat een groeiend aantal studenten kampen met verschijnselen van burn-out en depressie. Getallen variëren van 1 op 4 tot 1 op 7 van alle studenten. Welke verhalen zouden erbij horen?
De sfeer was luchtig en ook een beetje gespannen. Een groot deel van de studenten kenden elkaar van de studentenvereniging. Sommige gezichten stonden strak, zichtbaar ongemakkelijk en vermijdend. Mensen draaiden op hun stoel en luisterden geboeid. Maaike en ik organiseren sinds ruim een jaar burn-out Bloei! cafés en weten altijd veiligheid en openheid te creëren. Maar deze doelgroep was voor ons nieuw en hiermee ook spannend. We vroegen hen naar de verwachtingen van deze avond: Ik ben benieuwd naar elkaars verhalen. Naar welke hulp er beschikbaar is. Naar hoe je het met je ouders bespreekt. Naar hoe de reacties van de omgeving zijn…
Een van de studenten had aangeboden zijn verhaal te vertellen. Daan begon; hij was een van hun, zelfde leeftijd en situatie. De groep was muisstil. Hij vertelde over zijn depressie, hoe zwaar het was om met ouders te delen, de onmacht, de sociale pijn, verdoven met alcohol en oppervlakkig geluk zoeken door allerlei sociale activiteiten op te pakken en mee te doen. Terwijl het van binnen zwart is…..
Gezichten verstrakten, luisterden vol bewondering en tegelijk was de angst voelbaar en zichtbaar. Reacties uit de zaal kwamen vanuit oprechte bewondering. Dit is zo fucking eng, zo herkenbaar, zo dichtbij. Man, wat vet dat je dit deelt.….Het verhaal werd door de groep omarmd en herkend. We lasten een korte pauze in, verschillende studenten kwamen naar ons toe met hun persoonlijke verhalen, reagerend op het verhaal van Daan, deelden hun onzekerheden en ervaringen.
Daarna splitsten we de groep op in kleinere groepjes, we hadden een oefening voorbereid, hierdoor werd het gesprek kleiner en konden ze hun eigen dilemma’s en de bijbehorende (saboterende) gedachten benoemen. Verhalen werden gedeeld, herkenning gevonden en onzekerheid uitgesproken. Vlak voor het einde luisterden we gezamenlijk naar Maskerman van Stef Bos. Mooi om te zien hoe veel herkenning er in het lied was, de zoektocht, het ophouden van maskers en het verlangen je vrije leven te leiden.
Wat veel indruk op mij maakt is de enorme druk die jonge mensen kunnen ervaren en de strijd tussen het zelf willen oplossen versus het betrekken van de buitenwereld daarbij. Loyaliteit naar ouders is enorm, hierdoor delen ze dit moeilijk, ze willen hen niet tot last zijn. Bovendien zijn ze net bezig hun eigen leen te leiden en willen laten zien dat ze het kunnen. Het betrekken van anderen in de vorm van professionele hulp, ouders of leeftijdsgenoten is een hoge drempel. Uit de verhalen blijkt wel dat indien dat wel wordt gedaan er vrijwel onmiddellijk verbetering volgt en eenzaamheid verminderd.
Ik vind het zo fijn te zien dat ik niet de enige ben. Het doet me goed jullie verhalen te horen.
Bij het afronden kwamen er wederom studenten naar ons toe, eigenlijk telkens met dezelfde onderliggende vraag……kan ik het echt niet alleen oplossen? Er is geen eenduidig antwoord op deze vraag, wel maakten zij allen op deze avond een begin. Door zichzelf kwetsbaar op te stellen, hun onzekerheid en twijfel te benoemen en dit met anderen te delen.
Ik reed met enorm veel voldoening naar huis, ze waren echt dankbaar voor de avond, ik hoop dat ze hun masker durven te laten zakken, hiermee hun kracht en kwetsbaarheid te tonen.
