bloei!

Wie van jullie is continu vermoeid? Alle handen omhoog. Wie van jullie maakt zich dagelijks zorgen? Bijna alle handen omhoog. Wie van jullie heeft het gevoel klem te zitten? Bijna alle handen omhoog. Wie van jullie is regelmatig somber? Alle handen omhoog…….

We zaten in het Grand Café van Hogeschool Van Hall Larensteijn. In samenwerking met studentenverenigingen en Hogescholen van Leeuwarden organiseerden we het eerste studenten Burn-out Bloei café. Uit publicaties wisten we dat een groeiend aantal studenten kampen met verschijnselen van burn-out en depressie. Getallen variëren van 1 op 4 tot 1 op 7 van alle studenten. Welke verhalen zouden erbij horen?

De sfeer was luchtig en ook een beetje gespannen. Een groot deel van de studenten kenden elkaar van de studentenvereniging. Sommige gezichten stonden strak, zichtbaar ongemakkelijk en vermijdend. Mensen draaiden op hun stoel en luisterden geboeid. Maaike en ik organiseren sinds ruim een jaar burn-out Bloei! cafés en weten altijd veiligheid en openheid te creëren. Maar deze doelgroep was voor ons nieuw en hiermee ook spannend. We vroegen hen naar de verwachtingen van deze avond: Ik ben benieuwd naar elkaars verhalen. Naar welke hulp er beschikbaar is. Naar hoe je het met je ouders bespreekt. Naar hoe de reacties van de omgeving zijn…

Een van de studenten had aangeboden zijn verhaal te vertellen. Daan begon; hij was een van hun, zelfde leeftijd en situatie. De groep was muisstil. Hij vertelde over zijn depressie, hoe zwaar het was om met ouders te delen, de onmacht, de sociale pijn, verdoven met alcohol en oppervlakkig geluk zoeken door allerlei sociale activiteiten op te pakken en mee te doen. Terwijl het van binnen zwart is…..

Gezichten verstrakten, luisterden vol bewondering en tegelijk was de angst voelbaar en zichtbaar. Reacties uit de zaal kwamen vanuit oprechte bewondering. Dit is zo fucking eng, zo herkenbaar, zo dichtbij. Man, wat vet dat je dit deelt.….Het verhaal werd door de groep omarmd en herkend. We lasten een korte pauze in, verschillende studenten kwamen naar ons toe met hun persoonlijke verhalen, reagerend op het verhaal van Daan, deelden hun onzekerheden en ervaringen.

Daarna splitsten we de groep op in kleinere groepjes, we hadden een oefening voorbereid, hierdoor werd het gesprek kleiner en konden ze hun eigen dilemma’s en de bijbehorende (saboterende) gedachten benoemen. Verhalen werden gedeeld, herkenning gevonden en onzekerheid uitgesproken. Vlak voor het einde luisterden we gezamenlijk naar Maskerman van Stef Bos. Mooi om te zien hoe veel herkenning er in het lied was, de zoektocht, het ophouden van maskers en het verlangen je vrije leven te leiden.

Wat veel indruk op mij maakt is de enorme druk die jonge mensen kunnen ervaren en de strijd tussen het zelf willen oplossen versus het betrekken van de buitenwereld daarbij. Loyaliteit naar ouders is enorm, hierdoor delen ze dit moeilijk, ze willen hen niet tot last zijn. Bovendien zijn ze net bezig hun eigen leen te leiden en willen laten zien dat ze het kunnen. Het betrekken van anderen in de vorm van professionele hulp, ouders of leeftijdsgenoten is een hoge drempel. Uit de verhalen blijkt wel dat indien dat wel wordt gedaan er vrijwel onmiddellijk verbetering volgt en eenzaamheid verminderd.

Ik vind het zo fijn te zien dat ik niet de enige ben. Het doet me goed jullie verhalen te horen.

Bij het afronden kwamen er wederom studenten naar ons toe, eigenlijk telkens met dezelfde onderliggende vraag……kan ik het echt niet alleen oplossen? Er is geen eenduidig antwoord op deze vraag, wel maakten zij allen op deze avond een begin. Door zichzelf kwetsbaar op te stellen, hun onzekerheid en twijfel te benoemen en dit met anderen te delen.

Ik reed met enorm veel voldoening naar huis, ze waren echt dankbaar voor de avond, ik hoop dat ze hun masker durven te laten zakken, hiermee hun kracht en kwetsbaarheid te tonen.

• 

• 

• 

Vanochtend weer een burn-out Bloei! café samen met Maaike gedaan, het was wederom een mooie sessie. We zaten op een prachtige plek, de Drie Pilaren in Oudeschoot, een gezellige kroeg met een mooie historie. De deelnemers zaten allemaal in een burn-out situatie. We hebben wat oefeningen gedaan en een mooi gesprek gevoerd. Een belangrijk thema was het opgeven van de eigen ruimte alsook het leven naar de norm of overtuigingen en niet langs waarden.

De heersende overtuigingen in de groep waren: je moet hard werken, niet lullen maar poetsen, als je niet ziek in bed ligt kun je ook naar school (werk), leuke dingen doen pas nadat het werk af is…. dus de norm was hard werken, efficiënt en effectief werken, spelen is voor kinderen, leuke dingen doe je maar als je werk af is. Kortom, het werkende leven is een serieuze zaak,

Toen we de deelnemers in een oefening meenamen naar hun waarden kwamen er woorden als moeder van drie kinderen, lief, creativiteit, trots,, zijn wie je bent en nog meer ”zachte” waarden. In het gesprek bleek dat deze waarden, die van levensbelang zijn voor mensen, nauwelijks plaats hadden in hun levens. Dus datgene wat ze het belangrijkst vonden, krijgt bijna geen aandacht. Logisch dat er stress ontstaat.

Als we worden geboren zijn we ‘compleet’ en als jonge kinderen spelen we. leren we van onze fouten, kijken we vol verwondering naar de wereld en gebruiken we al onze resources die we in ons hebben, zonder belemmeringen. Al op jonge leeftijd moeten we binnen de lijnen lopen, in het gezin, op school, bij de verenigingen, de kerk et cetera. Kortom, onze natuurlijke bronnen worden ingekaderd door de norm. Onze omgeving, mensen tegen wie we opkijken als kind, wijzen ons continu op wat normaal is, hoe het hoort, wat de regels zijn. Dit maakt dat we telkens minder gebruik durven te maken van onze natuurlijke bronnen en creativiteit. We vragen toestemming, of het wel goed is, en verliezen hiermee onze natuurlijke zelf.

Nog iedere keer tijdens de burn-out Bloei! cafés en in coachings word ik getroffen door de (beperkende) impact van de norm op mensen. Mensen voelen zich gekooid. Hoe geweldig is het als je mensen weer vrij maakt, laat zien hoe mooi en compleet ze zijn en dat ze weer terugkeren naar hun natuurlijke kracht en hun bronnen durven in te zetten. Dat vergt moed, maar het is het dubbel en dwars waard!

Meestal schrijven we onze blogs zelf. Dit artikel raakt me zo zeer dat ik het in zijn totaliteit heb overgenomen. Het is geschreven door Jentien Keijzer (https://www.linkedin.com/in/jentienkeijzer/)

Vorige week sprak ik op één dag vier mensen achter elkaar met een burn out. Met toestemming van hen, besloot ik toch maar weer wat gedachten op het www te zetten rondom dit thema.

Zorgwekkende geluiden over ons reguliere zorgsysteem

Het was namelijk bijna eng zoveel overlap er was in hun verhalen en ervaringen. En het was nog enger om te horen op welke manier ze in de ‘reguliere zorg’ geholpen waren. Ik moet meteen zeggen dat in dit geval N groter is dan vier, omdat ik voornamelijk mensen in mijn praktijk zie die geen aansluiting voelen in de reguliere zorg. Maar zoals ik het begreep van deze vier mensen ging het tijdens hun burn out hulpverlening niet veel verder dan het dagelijks tekenen van hun batterij (ja echt serieus). Om naar aanleiding van die batterij-tekeningetjes te bepalen wanneer ze weer klaar waren om aan het werk te gaan. En lijstjes moesten er gemaakt worden, veel lijstjes van waar ze wel of geen energie van kregen. Een ieder van hen had na meerdere van dit soort consulten geen flauw benul wat een burn out nu eigenlijk is en wat het van hen vraagt.

Ik wil absoluut niet de gehele reguliere zorg wegzetten of over een kam scheren, maar vind het oprecht zorgwekkend dat ik deze verhalen maar blijf horen. Dat dit oplappen en pleisters plakken een aanpak is die in ons land blijkbaar veel voorkomt voor een toch ondertussen wel epidemie-waardig verschijnsel als burn out. Deze ongetwijfeld goedbedoelende hulpverleners willen die burn out zo graag fixen, oplossen, verhelpen of genezen dat we de oorsprong van de oorzaak totaal voorbijgaan. In plaats daarvan adviseren we mensen weer op standje ‘aan’ te gaan, want we moeten er wel iets voor doen om die burn out op te lossen. En daar gaan we weer… Precies diezelfde wilskracht-motor (die ene die dus al was doorgebrand), wordt nu ingezet om de burn out op te lossen. En ons sympathisch zenuwstelsel draait weer op volle toeren.

We vinden het blijkbaar ontzettend lastig om in plaats van al dat doen, eens te laten

Een vrouw vertelde me dat ze, na een periode waarin ze zich langzaam beter ging voelen en weer meer energie kreeg, een enorme terugval had. Ze kon het niet verdragen na alles wat ze had gedaan om er boven op te komen. Een man belde me gefrustreerd op dat ‘niets hielp tegen deze burn-out’: “Wat ik ook verander of aanpas in mijn leven, ik kom geen centimeter in de buurt van de oude versie van mezelf”.

Even een moment dacht ik: ‘Kan ik het echt zo zeggen? Ja!’

“Die oude versie van jezelf was ziek. Je oude levenshouding was ziekelijk. Dit, waar je nu bent, dit is genezing. Daar hoef je niets voor te doen, dat gebeurt wanneer jij het toestaat en laat gebeuren. Deze burn out leidt jou naar een volkomen gezonde versie van jezelf, als jij met al je ge-doe niet de hele tijd in de weg gaat staan”.

“… stilte….”

“Vertrouw die burn out maar, het weet waar het mee bezig is. Juist die wilskracht en alles wat je daarmee ‘doet’ om beter te worden, is funest voor jou genezing. Er is geen weg meer terug vrees ik. Je lichaam, je geest, je hele systeem doet er niet meer aan mee. Er is nu maar een weg: overgave en vertrouwen.”

Burn out en slaapstoornis: identieke aanpak

Het genezen van een zogenaamde slaapstoornis of van een burn-out heeft verbazingwekkend veel gelijknis. En het ligt zo voor de hand. In slaap vallen kun je ook niet forceren. Kun je niet doen. Het gebeurt je, overkomt je als je alle andere dingen die je overdag wel doet laat.Niemand weet precies het moment van in slaap vallen. Want dat is precies het moment dat je de controle hebt losgelaten.Iedereen die wel eens moeite heeft met in slaap vallen weet: hoe harder je het probeert, hoe verder het je van je slaap wegbrengt. En zoals iedere goede slaper ons kan vertellen; doet hij niets bijzonders daarvoor. Hij is er eigenlijk niet zo mee bezig.

Met andere woorden, goede slapers vertrouwen dat hun lichaam, hun systeem of hoe je het ook wilt noemen, ervoor zorgt dat zij in slaap vallen wanneer ze moe zijn. Zoals Guy Meadows het zo mooi in zijn boek ‘Slaap als een Roos’ beschrijft, zijn juist al die dingen die de zogenaamd slechte slapers doen om zo goed mogelijk te slapen – geen koffie na 3 uur, geen beeldschermen, prikkels en impulsen in de avond, wel ontspanningsoefeningen en uitgebreide bedtijd ceremonieën en ja óók kussensprays, rituele reiniging van je matras of etherische oliën onder je voeten – er juist voor zorgen dat we niet kunnen slapen. We staan te veel in de prestatie modus. En slapen heeft nou net niets te maken met presteren…

Hoe meer je je burn out op wilt lossen, hoe meer je genezing in de weg staat

En een ieder die mij wat beter kent – of onlangs naar de Pillow Talk van Happy Sleeper heeft geluisterd- weet dat ik zelf ook lang zoekende was naar hoe ik beter kon slapen. Maar ik weet nu ook dat de tijd dat je overdag bezig bent met slapen, 1 op 1 correleert met je slapeloosheid. Hetzelfde principe geldt helaas voor het ‘oplossen’ van je burn out. Hoe harder je probeert er van af te komen, hoe langer het duurt. Je gaat weer ‘aan’. En je moet even (of heel lang) helemaal ‘uit’.

En ik weet dat dit het meest vreselijke is wat je kunt horen als je er middenin zit. Want de symptomen zijn soms gruwelijk, doodeng, overweldigend en maken wanhopig. Ik zie het dagelijks, ik wil niets bagatelliseren of wegwuiven. En woorden als ‘je moet het accepteren’, of ‘je moet je er aan overgeven’ zijn dan vaak olie op het vuur, als het niet met wat context gebracht wordt. Maar die acceptatie is wel een 180 graden andere aanpak dan het verzet (in de vermomming van je oplossingsgerichte stappenplan) waar je nu mee bezig bent.

Burn out is geen ziekte, het is een symptoom van een ziekelijke leef, werk of denkwijze

En juist zijn het nu net de ‘vechters’ onder ons, de doorzetters met hun pitbull mentaliteit die slachtoffer worden van een burn out. Maar ik geloof zoals ik al eerder schreef, burn out is geen ziekte. Het is een hele gezonde reactie op die ziekelijke pitbull denk-, leef- of werkmentaliteit. En ja, ik trek de redenatie nog verder: de burn out is het eerste en meest zekere teken dat je al aan het genezen bent. Je bent al aan het helen, ook al moet je lichaam een enorme inhaalslag maken om te compenseren voor de schade die het heeft opgelopen. Godzijdank krijg je een laatste waarschuwing voordat je er dood bij neervalt. En dat klinkt wat hard, maar in Japan is dit helemaal niet zo abnormaal. Dat je jezelf doodwerkt, daar heet het gewoon ‘Karoshi’.

In Japan is dit helemaal niet zo abnormaal. Dat je jezelf doodwerkt, daar heet het gewoon ‘Karoshi’.

Maar de meesten van ons kunnen het gelukkig niet negeren, daar zorgt je lichaam wel voor. Dus daar zit je dan. Je kunt niets anders dan zijn, een beetje zoals de eerste weken van je leven. Toen je je er nog niet de hele tijd tegenaan bemoeide, tegen dat leven. En ja, die burn out betekent ook voor bijna iedereen die ik zie, dat ‘weer de oude worden’ of ‘de oude draad weer oppakken’ er niet meer in zit. Dat burn out momenteel epidemische vormen aanneemt, kan er zo maar eens op duiden dat het tijd wordt voor ons als mensch, als westerse soort, om eens een rigoureus andere draad op te gaan pakken met elkaar…

Paradigma verschuiving

Al vaker citeerde ik Krishnamurti, omdat hij zo ongelofelijk treffend in één zin dit hele paradigma over ziekte en gezondheid omdraaide:

Het is geen maatstaf voor gezondheid om goed aangepast te zijn aan een ernstig zieke maatschappij

Heb je een burn out, zit je er tegenaan of ben je weer terug bij af nadat je de oude draad weer opgepakt had? Stop.

Durf te vertrouwen op het herstellend vermogen van jouw lichaam. Op het vermogen van je lichaam om je hart iedere seconde te laten kloppen, zuurstof naar je cellen te vervoeren, dat wondje op je vinger te genezen, je haar en je nagels te laten groeien. Daar hoef je niets voor te doen. Dat doet ons lichaam voor ons. Burn out betekent dat je herstel met een genadeklap begonnen is. Dus laat het zijn ding doen. Ga uit de weg en bemoei je niet met het tempo. Gras gaat ook niet sneller groeien als we stampvoetend aan de sprietjes gaan trekken.

Volg het tempo van je lichaam maar. Buig voor het leven dat iedere seconde door je heen geleefd wordt en durf je te laten leiden. Je lichaam is je kompas. Vertrouw het maar. Het weet waar het mee bezig is. En vertrouw maar dat dat lichaam ook wel aangeeft wanneer het weer wat in de actiemodus wil. Het klopt wel bij je aan in de vorm van nieuwsgierigheid, lentekriebelachtige zin, of dat je opeens, zomaar, zonder reden het leven wel weer een beetje leuk vindt. Vertrouw het maar.

Het burn-out café van vorige week was wederom een mooie editie. Deze keer waren er uitsluitend dames die allemaal te kampen hebben met de verschijnselen, voortekenen of naweeën van een burn-out. 

We begonnen met het delen van onze eigen ervaringen, de schaamte, de eenzaamheid alsook de stappen die we hebben genomen om de burn-out te lijf te gaan. Er was veel herkenning en de deelnemers voelden zich veilig.  Ik vertelde over mijn burn-out van ruim 1 jaar, en toen werd ik onderbroken…

Marjan vertelde haar indrukwekkende verhaal: 

Ik heb ruim zes jaar in een burn-out gezeten en ben al mijn zekerheden kwijtgeraakt. Mijn bedrijf, mijn relatie en mijn kinderen. Ik heb ook nog kanker gehad, maar dat vond ik minder erg dan mijn burn-out…

Ze had een eigen bedrijf, een gezin en plannen gehad. Ruim zes jaar geleden ging het niet meer. Ze raakte burn-out, kreeg weinig begrip en raakte mede hierdoor in een depressie. Haar omgeving wist niet wat ze met haar aanmoesten, vonden het moeilijk contact te maken en ze raakte eenzaam. Bovendien ontwikkelde kreeg ze ook nog kanker, maar hiermee kon haar omgeving veel beter dealen. En hierdoor kreeg ze wel veel meer aandacht, bloemen, kaartjes (van mensen die je normaal nooit hoort..) et cetera. Maar uiteindelijk verloor ze alle peilers van haar bestaan, relatie en gezin, bedrijf en haar gezondheid. 

Iedereen aan tafel was ongelooflijk onder de indruk van haar verhaal en de veerkracht van deze dame. Het leek alsof ze alles kwijtgeraakt was en tegelijkertijd heel veel kracht kon putten uit haar situatie. Hierdoor maakte ze andere en bewustere keuzes. Ze vertelde dat ze herstellende is, een veel eenvoudiger leven leidt, een veel kleiner huis, minder spullen en zingevend werk. Haar zelfvertrouwen is terug, ze maakt geen plannen meer en leeft oprecht in het nu. 

Wat ik leerde is dat er vele vormen van burn-out zijn, dat het ongelooflijk belangrijk is om oprecht nieuwsgierig te blijven naar mensen in een dergelijke situatie maar ook dat het moeilijk voor de buitenwereld is om dit te doen. Marjan vond haar burn-out veel zwaarder dan haar kanker (ondanks alle chemo’s, bestralingen en herstel) omdat ze tijdens haar burn-out geen oprechte aandacht meer kreeg en tijdens de kanker juist wel!

Mooi om te zien was de kracht die Marjan verspreidde onder de groep, uiteindelijk had ze zelf het heft in handen genomen en kon ze herstellen. Wederom was ik gefascineerd door de ongelooflijke kracht van mensen.

De burn-out cafés en smederijen doen zichtbaar goed! De volgende staat gepland op 14 december 2018.

Afgelopen week hadden we wederom een burn-out café op onze prachtige locatie in IJlst. We waren met een kleine groep, dit gaf ruimte voor meer aandacht voor mens en gesprek.

Één van de deelnemers was er voor het eerst, kwam kwiek en vitaal binnen, oogde opgeruimd. Tijdens de introductie bleef ze stevig en beschreef ze een uitval van drie weken, en na deze periode was ze er weer naar eigen zeggen…..

In een 1 op 1 gesprek vertelde ze haar verhaal. Moeder van een groot gezin, een drukke man, zelf een drukke baan en zelf opgevoed in een context waar hard werken en doorgaan de norm was, voor eigen ruimte was geen aandacht. Uit haar verhaal bleek dat ze sinds ruim twintig jaar niet meer lekker met een boek op de bank had gezeten. En juist dát het was wat haar energie en rust gaf.

Tijdens het mooie gesprek kreeg ze voortdurend inzichten, andere perspectieven alsook nieuwe openingen. Ze werd behoorlijk door elkaar geschud en was zichtbaar aangedaan. Enerzijds was ze opgelucht dat ze haar masker kon laten zakken en haar gevoel de ruimte kon geven. Anderzijds voelde ze zich ook teruggeworpen omdat ze nog lang niet zover leek zoals ze had gedacht te zijn.

Wat haar ook hielp was de herkenning bij de andere deelnemers die hun eigen verhalen deelden, hun situaties en routes door deze pittige en leerzame periodes. Het blijft indrukwekkend te zien hoe heftig een burn-out kan zijn alsook hoe veerkrachtig, moedig en creatief mensen zijn.

Voor Maaike en mijzelf is het persoonlijk heel waardevol om naast al deze mensen in een burn-out te staan. Na de zomer gaan we door met de burn-out cafés en de smederijen. We wensen jullie allen een mooie zomer toe.

Met vrolijke groet,

Maaike en Arno

Afgelopen vrijdag organiseerden we het tweede burn-out café bij de Ontwikkelwerf in IJlst. De groep bestond uit twaalf personen die allemaal met burn-out verschijnselen kampen. Het doel van de cafés is om mensen te verbinden, eenzaamheid te verlichten en elkaars ervaringen te delen.

Aan het eind van een mooie ochtend vroegen we een terugkoppeling in één woord. Naast woorden als warm, licht, luchtig, spannend kwam het woord HERKENNING een aantal keren terug.

Herkenning van de situaties, zowel privé als zakelijk. Herkenning van de eenzaamheid. Herkenning van de hoofd-hart onbalans. Herkenning van de gesprekken met HR en bedrijfsarts. En tenslotte herkenning van het onbegrip.

Als je alle verhalen van hoog over bekijkt is de problematiek heel erg vergelijkbaar, er zijn honderdduizenden mensen die in dezelfde situatie zitten. Bovendien weten we dat het volksziekte nummer 1 aan het worden is. En toch is er veel eenzaamheid door schaamte.

Het is schitterend om te ervaren hoe licht mensen worden als ze merken dat ze niet de enige zijn en hoeveel inspiratie het geeft andere verhalen te horen. Door andere verhalen te horen krijgen deelnemers een referentiekader en houvast om weer verder te gaan.

Zelf ben ik vier jaar geleden in een burn-out geraakt en ook ik herken de verhalen. Ondertussen kan ik mijn burn-out als een belangrijk en mooi punt in mijn leven zien. Het heeft mij andere keuzes doen maken waardoor ik mijn eigen leven bewuster leef langs de waarden die voor mij belangrijk zijn en het mijn leven ingrijpend en positief heeft veranderd.

Ik gun alle burn-outers dit inzicht en hoop dat wanneer ik ze over vier jaar weer tref zij zich ook hierin herkennen!

Tijdens mijn Bloeigesprekken in de auto spreek ik regelmatig mensen die moeite hebben in het leven, veelal mensen die te veel druk ervaren. Druk door werk- en privésituaties. Mijn eigen burn-out ervaring maakt dat ik de mensen snel begrijp en ze de veiligheid ervaren hun kwetsbare verhaal te vertellen.

Mijn eigen ervaring is dat een burn-out heel erg eenzaam kan zijn. Zelf begrijp je eigenlijk niet goed wat er met je aan de hand is, laat staan de mensen om je heen. Daarnaast zijn er gevoelens van niet accepteren en schaamte.  Dus het is moeilijk uit te leggen aan geliefden, vrienden en collega’s. Allen doen hun best je te snappen, maar kunnen vaak onvoldoende begrijpen hoe het is. Hierdoor trekken mensen in een burn-out zich verder terug en kunnen zich alleen voelen.

Per toeval ontmoette ik Maaike Dijkstra (energie- en leiderschapscoach) enige tijd geleden en we bespraken onze kijk en ervaringen hieromtrent. De gezamenlijke ambitie om eenzaamheid te verminderen en verbinding creëren zorgde voor een ideetje. Afgelopen vrijdagochtend organiseerden we het eerste burn-out café. Een ochtend voor mensen die in een burn-out zitten, er net uit of aanstormend zijn.

De top (van de ijsberg) van burn-out Noord Nederland was aanwezig, 12 mannen en vrouwen in een vergelijkbare situatie met bijbehorende problemen. Het werd een prachtige ochtend waar ervaringen werden gedeeld, tranen werden gelaten en er ontstond verbinding en acceptatie alsook de energie om verder te gaan. Daarnaast was het luchtig en werd er gelachen om de burn-out.

Het uitspreken dat je ziek bent, het accepteren dat je het even niet aankunt en dat je rust en hulp nodig hebt zijn uitermate belangrijke stappen. Door te delen waar je mee worstelt en te ervaren dat je niet de enige bent verminderd de eenzaamheid en motiveert. De onderstaande terugkoppeling van een deelnemer maakt dat duidelijk.

Na afloop hebben Maaike en ik nog geluncht en nagenoten van de mooie ochtend. We besloten ter plekke om hiermee verder te gaan zodat we een bijdrage kunnen leveren aan het ondersteunen van mensen die in een dergelijke situatie verkeren. Voor ons was het de eerste samenwerking en een soort Burn-out voor beginners.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken en de burn-out activiteiten!

Met vrolijke groet,
Arno (en Maaike;-)